Makale
El Bab’da selam dolu bir gün
Saim Abi’yle Ankara’da bir yerde oturmuÅŸ, Suriye’yi ne kadar çok özlediÄŸimizi konuÅŸuyorduk.
-Basıp gidelim mi?
-Gidelim.
Bastık gittik.
***
Olmayası hududun az ilerisinde Er-Rai kasabası; Türkçe ismiyle Çobanbey.
Kasabanın ortasında bizim PTT’nin ÅŸubesi.
Karşısında bir kahveci.
Türkmen.
Acı bir Arap kahvesi istedik, makinede Espresso yaptı.
Olsun.
Espresso’da bir mırralık var, ehlen ve sehlen.
20 TL’lik banknot uzatıyoruz, “Bozuk yok mu?” diye soruyor.
Yok.
“O zaman bizden olsun.”
Ä°kram kültürü karşılıklıdır, “Töbe almam” filan dinlemeden 20 TL’yi bırakıp gidiyoruz tabii.
Ver elini El Bab.
***
O da ne?
İğne atsan yere düşmez derecede kalabalık, capcanlı bir çarşı.
Kaldırımlarda hiç durmadan akan, aktıkça kuvveti artan çoluklu çocuklu rengârenk bir insan seli.
Sağda solda dükkânlar, börek-çörek yahut baharat tezgâhları, havada buram buram şark kokusu.
Anayolu kilitleyen sayısız araba, onların arasından kıvrıla kıvrıla geçen daha da sayısız motosiklet.
Bir motor gürültüsü ki dünyada bundan sevimlisi yoktur herhalde.
Bana esenlik bildirisi gibi geldi.
‘Oh beee! Türk ordusu sayesinde rahat bir nefes aldık, Allah’a bin şükür’ gibi…
Korna çalan yok ama.
Öndeki araba korna çalmadan bekleyince, arkadaki de ‘Vardır bir bildiÄŸi’ deyip kornadan uzak duruyor.
***
Evvelce bu kadar kalabalık değilmiş El Bab.
Şehir merkezinde aşağı yukarı 30-40 bin kişi yaşarmış.
Türkiye burayı “DAÄ°Åž”ten kurtarınca nüfus patlamış.
Humus’tan, Deyrizor’dan, daha birçok yerden on binlerce insan kaçıp gelmiÅŸ.
Şehir merkezinin nüfusu sekiz ayda 150 bini bulmuş.
Hâlâ gelen gelene; Esed rejimi veya PYD’nin kontrolündeki bölgelerden bu kurtarılmış bölgeye, bu esenlik kapısına iltica furyası sürüyor.
Selam olsun bu kapıyı açan silahlı kuvvetlerimize.
Selam, aziz ÅŸehitlerimize.
***
Tezgâhlarda durup durup, dükkânlara girip girip esnafla ve müşterilerle sohbet ediyoruz (Saim Abi’de Arapça su gibi).
Hepsi birbirinden güler yüzlü.
“Ehlen ve sehlen”leri inÅŸirah veriyor.
“DAÄ°Åž”i sorduÄŸumuzda yaka silkiyorlar, Türkiye’yi sorduÄŸumuzda elhamdülillah diyorlar.
Elektrik yokmuş, su kıtlığı çekiyorlarmış, yine de hallerinden memnun görünüyorlar.
Bir arkadaşımız “DAÄ°Åž’i özleyenler var” demiÅŸti ama biz öyle birine rastlamadık.
***
Acı Arap kahvesi, acı Arap kahvesi, acı Arap kahvesi…
“Hah! Åžuradaki kahvehaneye girelim Saim Abi.”
Garson gencecik bir delikanlı.
O da güler yüzlü.
Pek de kibar.
Ä°ki ay evvel Humus’tan kaçıp gelmiÅŸ.
Ondan bize, bizden de ona “ehlen ve sehlen.”
Kahve ÅŸahane.
Mekân ise…
Kahvehane mi demiÅŸtim?
Cafe aslında.
Ãœstelik tenha.
Şark cümbüşü yok.
“Gidelim.”
***
“Hah! Ä°ÅŸte tam bizim aradığımız yer.”
Harbî şark kahvehanesi.
İki katlı.
Alt kat tıklım tıklım.
Ãœst kattaki 10-15 masadan sadece bir tanesi boÅŸ. Oturuyoruz.
Harıl harıl Arapça konuşmalar kulağımızı şenlendiriyor.
Yine güler yüzlü, pek kibar, gencecik delikanlı bir garson.
Ä°smi Ramiz.
O da muhacir; Deyrizor’dan.
Bu sefer çayı tercih ediyoruz.
Börek-çörek almışız, yanında iyi gider.
Ramiz’e de ikram ediyoruz börek-çörekten; uzun bir direniÅŸten sonra bir lokmacık alıyor.
Altında kalmaması lazım tabii; hemen birer bardak su getirip ikram ediyor bize.
Hesabı öderken, Saim Abi hesabın dört misli kadar bahşiş veriyor.
Bu, börek-çörek ikramından çok daha zor oluyor.
Direniyor, direniyor, direniyor Ramiz.
Yalvarmak zorunda kalıyoruz.
Kâr etmeyince, Saim Abi kaÅŸlarını çatıyor ve iÅŸaret parmağını tehdit makamında kaldırıp “Ben senin abinim, döverim bak!” manasına geldiÄŸini tahmin ettiÄŸim bir ÅŸey söylüyor.
Ramiz, sonunda kabul ediyor bahÅŸiÅŸi.
Ama bunun altında kalmaması lazım.
Ne yapması lazım?
Bizi evine davet etmesi lazım.
“Buyurun, gidelim” diyor.
Bu sefer biz direnişe geçiyoruz.
Zor kurtuluyoruz elinden.
Åžark muhabbetini yaratan Allah’a şükürler olsun.
***
Çarşının ortasında, tombul minaresiyle Ulu Cami. Namaz, niyaz.
“Ä°smi gibi kapı olsun bu ÅŸehir; hür ve mesut bir Suriye’ye açılsın Yâ Rabbî!”
kaynak: Karar
Mehmet Görmez: Riyad Festivalinde Kâbe’ye Saygısızlık Üzerine
Dünden Bugüne Laiklik Tartışmaları Bize Ne Söylüyor
İngilizlerin / Sömürgecilerin Hakkını Verelim
Sen Neyin Umudu Olmak Ä°stersin?
Hayatıma Sahip Çıkabiliyor muyum?
Tekasür-Çoklukla Övünmek Cahileye Adetidir
Cennetini Dünyada İken İnşa Etmek
Braveheart
Belirsizliğin Girdabında Dünyanın Geleceği
din sahibi olmak; -yolum düştü geçerken bi uğradım- gibi bir şey değildir!
Hasan Aycın: Mum
Hasan Aycın: Gül
Hasan Aycın: Kitap
Hasan Aycın: Ben
Hasan Aycın: Kapı Kolu
Hasan Aycın: Ben
Hasan Aycın: Balık...
Hasan Aycın: Gözyaşı...
Asyanın Kandilleri: Hoca Ahmet Yesevi
Henüz yorum yapılmamış.